การแต่งกายมวยไทย สมัยโบราณ
การแต่งกายมวยไทย สมัยโบราณ
ในอดีตของไทย มวยไทยก็ถือว่าเป็นอาวุธ
และการต่อสู้ด้วยมือเปล่า ที่ชายไทยต้องเป็น เพราะมีการทำสงครามอยู่เรื่อย ๆ
ในยามที่ไม่มีอาวุธข้างกาย แม่ไม้มวยไทย
นี้แหละที่จะมาเป็นอาวุธป้องกันตัวเองจากศัตรู ให้ปลอดภัย
มวยไทยโบราณ เป็นสิ่งสำคัญของลูกผู้ชายไทยสมัยโบราณ
เพราะนอกจากการฝึกฝนการใช้อาวุธในการป้องกันตัวต่าง ๆ แล้ว การร่ำเรียนวิชาอาคมเพื่อให้ตัวเองสามารถอยู่ยงคงกระพันอีกด้วย
ถือว่าเป็นความเชื่อของคนเราสมัยโบราณ เชื่อว่าสามารถช่วยให้การต่อสู้ให้ได้รับชัยชนะ
และสามารถป้องกันให้ตัวเองปลอดภัยจาก คมหอก คมดาบ และยังสามารถช่วยป้องกันคาถาอาคมของฝ่ายศัตรูได้ด้วยเช่นกัน
ดังนั้นนักรบจึงมีเครื่องรางของขลัง เช่น พระเครื่อง การสักยันต์ ตะกรุด เป็นต้น
การแต่งกายของมวยไทยโบราณ
จึงประกอบด้วย 2 ส่วนที่สำคัญ คือ
- เสื้อผ้าปกปิดร่างกายและป้องกันอันตรายในส่วนสำคัญ
- เครื่องรางของขลัง ดังต่อไปนี้
เครื่องรางของขลัง
มงคล
ทำด้วยสายสิญจ์ หรือผ้าดิบที่เกจิอาจารย์เป็นผู้เขียนอักขระหัวใจมนตร์
คาถาและเลขยันต์แล้วถักหรือม้วนพันด้วยด้าย หรือด้ายสายสิญจน์
ห่อหุ้มด้วยผ้าซึ่งผ่านพิธีกรรมจากครูบาอาจารย์ผู้ทรงวิทยาคมทำเป็นวงสำหรับสวมศีรษะ โดยรวบเป็นหางยาวไว้ข้างหลัง
ประเจียด
ประเจียด ในสมัยโบราณมักนิยมใช้ผ้าสาลู
( ผ้าขาวบางเนื้อดี ) หรือผ้าดิบ
สีขาวหรือสีแดงตัดเป็นสามเหลี่ยมลงเลขยันต์มหาอำนาจ ส่วนใหญ่จัดอยู่ในชุดวิชาคงกระพันชาตรี
แคล้วคลาด มหาอุด กำลังตัว หรือคุ้มภัย มักใช้อักขระโบราณ เช่น อักษรขอม
อักษรเทวนาครี ซึ่งพระครูหรือเกจิอาจารย์
จะเป็นผู้เขียนและทำพิธีพุทราภิเษก เช่น เดียวกับพระเครื่องหรือพระบูชา ม้วนหรือถักพันด้วยด้าย
อาจใส่ว่าน ตระกรุด
หรือเครื่องรางของขลังชนิดอื่นไว้ข้างในผ้าประเจียดก็ได้ เป็นเครื่องรางคุ้มกันตัวใช้ผูกติดกับต้นแขน
ตลอดเวลาการแข่งขันชกมวย
ผ้ายันต์
คือผ้าดิบหรือผ้าเนื้อบางสีขาวหรือสีแดง เขียนอักขระเลขยันต์และรูปภาพต่างๆ
โดยเกจิอาจารย์ที่ชาวบ้านเชื่อถือว่ามีคาถาอาคม
แก่กล้าวิธีทำคล้ายผ้าประเจียดแต่ผ้ายันต์มักเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า ใช้พกติดตัว หรือพันเป็นผ้าประเจียดก็ได้
เสื้อยันต์
ในสมัยโบราณมักใช้เสื้อยันต์ด้วยผ้าดิบผืนสีแดง
หรือสีขาว ตัดเป็นเสื้อกั๊กคอกลมแขนกุด โดยเขียนอักขระเลขยันต์ และรูปภาพต่าง ๆ ที่มีความเชื่อว่าป้องกัยตัวได้
เช่นเดียวกับ ผ้ายันต์ หรือประเจียด ใช้สวมทับเสื้อชนิดอื่น หรือสวมเพียงตัวเดียว
ส่วนมากมักจะใช้สวมใส่ยามออกศึกสงคราม เพราะมีความเชื่อว่าสามารถป้องกันศาสตราวุธต่าง
ๆ ได้
พระเครื่อง
พระเครื่อง ไม่ว่าจะทั้งอดี
หรือปัจจุบันนี้ ต่างล้วนแล้วทำด้วยโลหะ ผงปูน ไม้หอม ดิน หรืออาจใช้วัตถุหลาย ๆ
อย่างที่เชื่อว่ามีความศักดิ์สิทธิ์ หรือหายาก จากแหล่งต่าง ๆ เพื่อมาผสมกันเป็นพระเครื่อง
ที่เป็นที่เคารพเชื่อถือของประชาชน ในบางครั้งอาจใช้เส้นผม เชี่ยนหมาก
เศษจีวรของเกจิอาจารย์ที่มีชื่อเสียงมาผสมลงไปด้วย เพื่อเพิ่มความขลัง
แล้วจึงทำพิธีพุทธาพิเศกลงเลขยันต์ คือมีพิธีกรรมที่รวมการบวงสรวงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย การบริกรรมคาถาอาคมต่าง ๆ
ในขณะทำพระเครื่องเวลาขึ้นชกมวยจะพกติดตัว โดยพันไว้ในมงคล หรือผ้าประเจียด
นักมวยบางคนใช้อมไว้ในปากเวลาชก วิธีนี้ไม่ค่อยนิยมเพราะอาจเป็นอันตรายต่อตนเองได้
ตะกรุด
มักนิยมใช้แผ่นโลหะบางรูปสี่เหลี่ยม
เช่น ทอง นาก เงิน ทองแดง ทองเหลือง หรือใบลานและกระดาษสาลงเลขยันต์ คาถาอาคม
เช่นเดียวกับลงผืนผ้าเพื่อทำประเจียด แล้วม้วนให้เป็นแท่งกลมตรงกลางเว้นช่องว่าง สำหรับใช้สายเชือกร้อยสำหรับคาดบั้นเอว
คล้องคอ หรือคาดไว้ที่ต้นแขน หากใส่ในมงคลหรือประเจียดมักจะใช้ตะกรุดขนาดเล็ก
พิสมร
ทำด้วยแผ่นโลหะหรือใบลานรูปสี่เหลี่ยม
ลงเลขยันต์มีที่ร้อยสาย แต่โดยมากไม่ม้วนให้กลมอย่างตะกรุด ซึ่งต้องผ่านพิธีกรรมเช่นเดียวกับตะกรุด
พิรอด
ถือว่าเป็นเครื่องรางของขลังอีกชนิดหนึ่ง
ซึ่งมักทำด้วยกระดาษสา หรือถักด้วยหวาย ที่ผ่านพิธีกรรมลงรักปิดทองมาแล้ว เรียกว่า
กำลังพิรอด ใช้สวมบริเวณต้นแขน หรือแขวนพิรอดใช้สวมนิ้ว
นับว่าเป็นของวิเศษเพราะหายาก และเชื่อว่ามีอานุภาพมาก
ว่าน
ว่าน คือ พืชที่มีสรรพคุณในการรักษาพยาบาล
สามารถใช้รับประทาน หรือรักษาบาดแผล รักษาผิวหนัง แต่ว่านบางชนิดก็ไม่ควรทาน ห้ามรับประทานเพราะมีความเป็นพิษ
ว่านบางชนิดมีความเชื่อว่าสามารถทำให้ผิวหนังทนความร้อน หรือหนังเหนียว
จึงนิยมนำมาเป็นเครื่องรางของขลัง โดยการปลุกเสกคาถาอาคม เช่นเดียวกับเครื่องรางของขลังชนิดอื่น
ๆ สามารถพกติดตัวไปในที่ต่าง ๆ ให้แคล้วคลาดจากสิ่งต่าง ๆ
เครื่องแต่งกาย
เครื่องแต่งกายที่เป็นส่วนปกปิดร่างกาย ได้แก่ กางเกง
ในสมัยก่อนจะไม่มีกางเกงที่ใช้สวมใส่เฉพาะเวลาขึ้นชกมวยเท่านั้น
ส่วนมากนักมวยจะสวมกางเกงขาสั้นยาวประมาณแค่เข่าเป็นกางเกงที่ใช้โดยทั่วไปในชีวิตประจำวัน
ตัวกางเกงไม่มีขอบกางเกง ใช้ผ้าขาวม้าผูกคาดเอวไว้กันหลุด
ผ้าขาวม้า
ผ้าขาวม้า ในอดีตเป็นผ้าที่ทอด้วยมือ
นิยมทอด้วยด้ายฝ้าย หรือผ้าไหม รูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดกว้างประมาณ 1 เมตร
ยาวประมาณ 1 เมตรครึ่ง ทอเป็นตาหมากรุกบ้างเป็นลายอื่นบ้าง
ผู้ชายไทยส่วนมากจะมีผ้าขาวม้าใช้ทุกคน ซึ่งเป็นของใช้ที่ทำขึ้นเองในครอบครัวใช้สำหรับนุ่ง
คาดเอว เช็ดหน้า เช็ดตัวในการแข่งขันชกมวย
จะใช้ผ้าขาวม้าพันให้หนาคาดทับระหว่างขาใช้แทนกระจับ
และคาดเอวเพื่อให้กางเกงไม่หลุดลุ่ย เวลาขึ้นชก
คาดเชือก
การคาดเชือก ในสมัยโบราณถือว่าเป็นเอกลักษณ์ที่โดดเด่นของมวยไทย
คือ การคาดเชือกที่มือโดยใช้ด้ายดิบที่มัดรวมเส้นด้ายเข้าด้วยยกัน เป็นเส้นใหญ่
ขนาดโตเท่าดินสอดำ มียาวประมาณ 20 - 25 เมตร ม้วนแยกไว้ 2 ส่วน ใช้พันสันหมัด และข้อมือ
ความยาวต่างกันตามความต้องการของประเภทนักมวย
การคาดเชือก สามารถช่วยให้กระดูกนิ้วมือแข็งแรง
ไม่เคล็ดง่าย และทำให้หมัดมีความแข็ง น้ำหนักหมัดมีความหนักจะแน่นกว่าหมัดธรรมดา
แต่ถ้าพันหนามาก จะทำให้ชกอืดอาด
บางสำนักครูอาจารย์จะเป็นผู้พันด้ายดิบให้นักมวย
พร้อมบริกรรมคาถาพร้อมกันไป บางแห่งก็จะทำพิธีปลุกเสกลงคาถาอาคมในด้ายดิบ บางอาจารย์ใช้ด้ายตราสังศพมาใช้พันมือของนักมวย
คุณลักษณะพิเศษของการคาดเชือก คือ
การคาดเชือกในแต่ละภูมิลำเนาของสำนักมวยจะไม่เหมือนกัน ซึ่งสามารถบอกได้ว่านักมวยคนนี้มาจากถิ่นใด
และบอกถึงลักษณะการใช้หมัดและการใช้ศอกว่าเป็นอย่างไร เช่น มวยโคราช
เป็นนักมวยเตะและต่อยวงกว้าง จะคาดหมัดถึงข้อศอกเพื่อป้องกันการเตะ ส่วนมวยลพบุรี
เป็นที่เลื่องชื่อว่ามวย หมัดตรง ไม่กลัวเตะเพราะรู้เชิงป้องกัน
การคาดเชือกจึงเพียงครึ่งแขน
ส่วนมวยภาคใต้ มวยไชยา ถนัดใช้ศอก และแขน การคาดเชือกจึงเลยข้อมือไม่มากนัก
เพื่อกันเคล็ดเท่านั้น เนื่องจากจะใช้ศอกในการกระแทกลำตัว
หากบางคนต้องการพันด้ายขนาดยาวเพราะต้องการใช้หมัดบังหน้าด้วย
อ่านบทความอื่นเพิ่มเติม
พี่เลี้ยง
กับ นักมวย มีความแตกต่างกันอย่างไร
